Verleden jaar een leuk fotoprojectje gedaan in de tuin in Corona tijd: de levenscyclus van het Leliehaantje (Lilioceris lilii). Echter pluk ik nu de wrange vruchten: de vorst was nog niet eens uit de lucht of de verleden jaar gefotografeerde larven kwamen als overwinterde kevertjes te voorschijn. Niet een, maar tientallen en vielen massaal mijn lelies aan…

Het leliehaantje behoort tot de familie van de bladhaantjes. Ze zijn vanaf het voorjaar tot soms ver in de herfst te zien en leven als volwassene en ook als larve op en van lelieachtigen, maar ook ander planten moeten het soms ontgelden! Zoals ook mijn kievitsbloemen die ook tot de lelieachtigen behoren!

De volwassen exemplaren hebben voortplanten als hoofdbezigheid (eten komt later wel…). Vooral de larfjes zijn de vraatzuchtigen. Deze larfjes beginnen, o zo schattig, als oranje eitjes, die in een rijtje zijn afgezet. De eitjes krijgen dan na een dag of 7 een zwart puntje en dan komen de larfjes er uit. Ach gossie, net kleine baby’tjes. Ze eten eerst hun eischaaltje op en dan begint het grote werk: die lelies zullen en moeten opgevreten worden! Na twee weken buffelen gaan ze zich in de grond verpoppen en na een aantal weken is de nieuwe lichting kevers gereed

De larfjes zijn van zichzelf oranje met een donkerbruin kopje, dat valt natuurlijk teveel op. daar hebben ze wat op bedacht: camouflage: ze bedekken zich met hun (eigen) slijmerige zwarte ontlasting en lijken dan net vogelpoepjes. Alleen het alsmaar vretende kopje steekt er onder uit.

De volwassen kever heeft ook een mooie beveiligingstactiek. Naast dat de rode kleur al waarschuwt dat ze vies smaken (walgelijk zelfs volgens de literatuur, hoe weten ze dat?), laten ze zich ook bij verstoring uit de plant vallen en komen dan op hun rug terecht. De zwarte onderkant komt dan in het zicht en het rode schild is niet te zien. Zo vallen ze nauwelijks op op de bodem.