Wie een tuin heeft kent het Heermoes (Equisetum arvense) wel: best wel mooie paardenstaarten die overal opkomen en niet uit te roeien lijken. Als je ze probeert te verwijderen breken ze heel makkelijk af, schoffel je ze weg dan komen er alleen maar meer, omdat je de wortelstokken in stukjes breekt en die vormen dan weer nieuwe plantjes. Daardoor vind men dit maar een hardnekkig onkruid.

Heermoes groeit het best op vochtige, voedingsarme en zure gronden. Het kan niet zo goed tegen zware schaduw en dichte beplanting. Met deze gegevens heb je gelijk wel de manier gekregen om het te bestrijden (of in ieder geval in de hand houden). Je moet zorgen dat de bodem droog (draineren) wordt, voedselrijk (mesten) en niet zuur is (kalk strooien). Je kan dit zelfs al bewerkstelligen door de Heermoes steeds te wieden en dan het groen te laten liggen. De afgeplukte delen bemesten zo de grond weer en dat houd de ontwikkeling weer tegen. Bemesten met biologische, eigen gemaakte mest versnelt het proces.

Het blijft echter lastig, dus laten we dan maar genieten van de schoonheid. Ik zag deze alleenstaande aren en vond dat toch wel een heel fraai gezicht. Ze staan er niet zo lang en al snel verdorren ze. Een week of 2 na de aren komen de gewraakte groene sprietdelen pas tevoorschijn.