Je ziet ze volgens mij tegenwoordig meer dan de ‘normale’ wilde eend: de kuifeend (Aythya fuligula). Vooral de mannetjes zijn mooi met hun zwarte lijf en witte flanken. En niet te vergeten de spuuglok, ofwel z’n kuif, waar ze hun naam wel aan te danken hebben. In de winter zie je op de kop van het mannetje vaak een paarsachtige gloed (als de zon er goed op schijnt). De vrouwtjes zijn meer chocoladebruin en hebben lichte flanken. Ook de vrouwtjes hebben een kuif, maar die is aanmerkelijk korter dan bij het mannetje. Beide hebben een grijzige snavel met een zwarte punt.

Vooral dat gele oog is een opvallend, vooral bij de man. En als je ze dan zoals op deze foto ziet dan lijkt het net of ze je heel doordringend aankijken en weg willen jagen. Maar mijn ervaring is echter dat ze niet zulke helden zijn. Zodra ze je zien zwemmen ze van je vandaan of, ploep, duiken ze onder.

Dat laatste, het duiken, klopt ook wel met de familie waar ze bij ingedeeld zijn, namelijk de duikeenden. Ze dobberen zo’n beetje heel de dag op het water en duiken ze regelmatig (en lang) onder water op zoek naar eten. Dat kunnen slakjes, algen, schelpdiertjes, maar ook waterplanten zijn.

Andere kleuren en vormen zie je ook. Eendensoorten kunnen kruisen met elkaar en dan ontstaat er een hybride vorm die kenmerken van beide soorten heeft. Bijvoorbeeld een kruising tussen een kuifeend en een tafeleend levert dan een eend die eruitziet als een kuifeend, maar een grijze bovenkant heeft (lijkt dan meer op een topper) en het rode oog heeft van de tafeleend. Zelden zijn deze nakomelingen zelf vruchtbaar, maar het schijnt wel voor te komen dat ze zich toch kunnen voortplanten.

Zo’n een gewoon eendje, maar toch best interessant!

---

–..– Facebook –..– Instagram –..– Adobe Portfolio –..– Photo albums –..– Nature blog –..–

---