Als je er langs loopt denk je dat er een wit veertje in het gras hangt. Maar als je beter kijkt zie je dat het een (nacht)vlinder is en wel de Witte tijger (Spilosoma lubricipeda), een beervlindersoort. Als je ‘m van dichtbij bekijkt lijkt het alsof hij een bontmanteltje aanheeft met zwarte vlekken en een harige kraag.

Het is een algemeen voorkomende soort die je van mei tot juli, met de piek in juni kan spotten Hij werd vroeger ook wel tienuursvlinder genoemd, omdat men deze vlinder meestal na 10 uur ‘s avonds ziet vliegen. . Ze komen dan ook vaak op het licht af.
Hij rust overdag vlak bij de grond bijvoorbeeld in het gras of op een boom. De vleugels zijn dan in de vorm van een dakje gevouwen.
Als ze verstoord worden krommen ze hun achterlijf en houden zich dood. Ze worden niet door vogels gegeten, ze smaken vies en zijn giftig.

Er zijn nog wat andere beervlinders die wel wat op deze lijken, bijvoorbeeld de de gele tijger (Spilosoma. lutea), de sneeuwbeer (Spilosoma urticae) en de mendicabeer (Diaphora mendica). Maar deze witte tijger is toch meestal wel duidelijk te onderscheiden door het willekeurige patroon van de zwarte vlekjes op de verder witte voorvleugels, zoals ook bij mijn exemplaar. Maar wel meestal, want de hoeveelheid en grote van de vlekjes kan sterk variëren. Ook zitten ze soms in geordende rijen langs de vleugeladers, soms ontbreken de vlekjes bijna geheel (dan lijken ze sterk op de eerder genoemde soorten). Zeldzame exemplaren schijnen zelfs zwarte strepen langs de vleugeladers te hebben. Het achterlijf is fel geel met zwart vlekken, maar dat zal je niet altijd zien.

---

–..– Facebook –..– Instagram –..– Adobe Portfolio –..– Photo albums –..– Nature blog –..–

---